دیروز را گذراندیم . امروز را سپری کردیم . فردا را در انتظاریم. غافل از آنکه هنوز در اندیشه ی دیروزیم. هنوز احساس می کنیم گریبانگیر مشکلات بزرگ روزهای گذشته ایم. مشکلاتی که هر چند در گذر زمان حل شدند اما بر ذهن ما نیز حک شدند .
رخصتی باید
اندکی ایستایی ، سکون ، تامل ، اندیشه تا باور را بر یقین نشانیم و بگذاریم چشمهایمان فرصتی برای دیدن بیابند. فرصتی که همیشه کمی وقت را بهانه اش کردیم . همیشه خواستیم بزرگتر از آنچه هست جلوه اش دهیم. خواستیم از کاه کوه بسازیم و خواستیم ...
هر چه بیشتر می گذرد بیشتر می دانیم که ندانستیم . بیشتر می فهمیم که نفهمیدیم . شاید اگر سرعت زمان را دریابیم و عبورش را که بی بازگشت می گذرد، ثبت کنیم و به یاد آوریم آنهایی که پیش از ما بودند و این فرصت را درنیافتند و رفتند بی آنکه کسی نبودشان را به درد بکشد ، انوقت شاید با باور مصرع اول این بیت ، مصرع دومش را معنا بخشیم.
ثبت است بر جریده عالم دوام ما