دوست عزیز این یک مطلب خصوصی است و برای فرد خاصی نوشته شده که مطمئنا شما نیستید. فرد مورد نظر از عنوان پست تشخیص خواهد داد که این پست برای او نوشته شده است. لطفا صفحه را بسته و به وبلاگ دیگری سر بزنید. متشکرم.
" رفتی دیگه! نگفتی من اینجا، تنها، حوصله م سر می ره؟! بعله قرار بود منم برای خودم برنامه داشته باشم، ولی نشد دیگه. برنامه ها همه ش به هم خورد. یکی دو تا کتاب هم خوندم ولی دیگه فاز نمی داد. آخه نمی شه که آدم از صُب تا شب کتاب بخونه. می شه؟ راستی کوه هم رفتم، همون قله ی فلسکه. ( دوست عزیز، عرض کردم مطلب خصوصیه، لطف کنید صفحه رو ببندید)

داشتم می گفتم. رفتیم فلسکه. ولی ما از طرف کنگ رفتیم نه جاغرق. ساعت 5 صبح از میدون پارک راه افتادیم. 16 نفر بودیم. 5:30 کنگ بودیم. دو ساعت پیاده روی کردیم تا رسیدیم به اون گروهی که از روز قبل رفته بودن. صبحونه خوردیم و ساعت 8:30 راه افتادیم به سمت قله. نمی دونی چقدر جات خالی بود. مخصوصا که تو اون جمع، من کاملا غریبه بودم. رفتیم و رفتیم تا ساعت 11:30 رسیدیم قله. من و دو تا دیگه از بچه ها آخرین نفرا بودیم که رسیدیم. بقیه برگشته بودن پایین. میدونی که فلسکه یه کم بلند تر از 3000 متره و تقریبا هم ارتفاع با بینالوده ولی فتح کردن ش به مراتب راحت تره. توی راه مدام به این فکر می کردم که تو چقدر خسته شدی وقتی داشتی صعود می کردی.( دوست عزیز چند بار بگم که صفحه رو ببندید؟ درست نیست دیگه)

آره دیگه. چند دقیقه اون بالا بودیم و بعد حرکت کردیم به سمت پایین. هر سه تا مون اولین بار بود که از این مسیر اومده بودیم قله. موقع برگشتن رفتیم داخل یه دره که پر از برف بود از اون بالا سر خوردیم تا ته دره و چه حالی داد. وقتی رسیدیم کنار رود خونه، احساس کردیم که تا حالا اون قسمت از رودخونه رو ندیدیم که اصلا منطقی نبود. وقتی از یه نفر سوال کردیم که چقدر تا کنگ فاصله داریم، طرف ابروهاش رو داد بالا و گفت: "کنگ؟! این مسیر می خوره به جاغرق نه کنگ."

بقیه اش رو خلاصه می گم. ناهار نداشتیم. ساعت 2:30 بود. تا جاغرق 3:15 پیاده روی کردیم. از اون طرف، همه تو کنگ منتظر ما بودن، تا ساعت 6 بعد از ظهر که هم دیگه رو پیدا کردیم. کاش بودی.
راستی به تو خوش می گذره؟ آب و هوا چطوره اونجا؟ کی برمی گردی؟"( خواننده ی عزیز! اگه هنوز صفحه رو نبستی، لطفا یه کامنت بذار، ببینم چند درصد از خواننده های وبلاگ کنجکاون.)